Anna Malinowska19 marca to kolejny ważny dzień dla historii Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. To właśnie 19 marca 1989 roku, a więc równo 35 lat temu, w Kapitularzu krakowskiego klasztoru OO. Dominikanów zebrali się instruktorzy Ruchu Harcerskiego Rzeczypospolitej z Krakowa i reaktywowali Związek Harcerstwa Polskiego rok założenia 1918.
Wkrótce organizacja ta objęła zasięgiem swego działania całą Polskę. Jej cele były zbieżne z celami powstałego miesiąc wcześniej ZHR – odbudową ruchu harcerskiego, jako organizacji ideowo-wychowawczej, niezależnej od jakiejkolwiek partii politycznej, kierującej się w swej pracy zasadami etyki chrześcijańskiej, kontynuującej idee i tradycje skautingu światowego oraz harcerstwa polskiego, w myśl ideału wychowawczego, wyrażonego słowami Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego z roku 1936.
Jednak formy działania ZHP r. z. 1918 (np. bezpośrednie odwołanie do Statutu ZHP z roku 1936, poprzez utworzenie odrębnych Organizacji Harcerek i Harcerzy) stanowiły istotną różnicę.
O szczegółach tamtych chwil można przeczytać w poniższym artykule p. Marcina Kapusty na stronie https://krakow.ipn.gov.pl/pl4/edukacja/przystanek-historia/199038,ZHR-i-ZHP-1918-Od-konspiracji-do-legalizacji.html
Z dzisiejszej pespektywy najważniejsze jest, że drogi ZHR i ZHP-1918, od początku ich istnienia, nieustannie przeplatające się ze sobą, w 1992 roku wreszcie połączyły się w jedną. Dzięki temu instruktorzy wywodzący się z KIHAMU, RHR i wielu „niepokornych” środowisk harcerskich lat PRL, którzy w 1989 roku znaleźli się w różnych organizacjach, mogli wspólnie budować ZHR, wnosząc do niego najwartościowsze osiągnięcia obydwu Związków.
To jaki jest dziś ZHR, świadczy o tym, że decyzja o zjednoczeniu była słuszna, potrzebna i co najważniejsze skuteczna!
