Adam PaczynaW uchwale podkreślono niezłomną postawę duchownego, który w obliczu ekstremalnych warunków obozu koncentracyjnego Dachau niósł pomoc duchową i materialną współwięźniom, zarażając się tyfusem podczas opieki nad chorymi.
Bł. ks. Stefan Wincenty Frelichowski urodził się 22 stycznia 1913 roku w Chełmży. Już w młodości związał się z harcerstwem, wstępując do Związku Harcerstwa Polskiego i pełniąc funkcję drużynowego 2. Pomorskiej Drużyny Harcerzy im. Zawiszy Czarnego. Po maturze w 1931 roku wstąpił do seminarium duchownego, gdzie aktywnie działał w ruchu abstynenckim oraz przewodniczył Kręgowi Kleryckiemu. Święcenia kapłańskie przyjął w marcu 1937 roku w katedrze pelplińskiej, a następnie pełnił posługę jako kapelan Pomorskiej Chorągwi Harcerzy ZHP.
Podczas II wojny światowej, 11 września 1939 roku, ks. Frelichowski został aresztowany przez Gestapo. Po krótkim zwolnieniu, w październiku 1939 roku ponownie trafił do aresztu i został osadzony w Forcie VII. W styczniu 1940 roku przewieziono go do obozu przejściowego, a następnie do obozu koncentracyjnego Stutthof. Ostatecznie trafił do Dachau, gdzie mimo nieludzkich warunków, potajemnie sprawował posługę kapłańską, organizując życie religijne i niosąc wsparcie współwięźniom. Podczas epidemii tyfusu na przełomie 1944 i 1945 roku, z narażeniem życia opiekował się chorymi, co doprowadziło do jego własnego zakażenia i śmierci 23 lutego 1945 roku.
Jego niezłomna postawa i oddanie bliźnim zostały docenione przez Kościół katolicki. Papież Jan Paweł II beatyfikował ks. Frelichowskiego 7 czerwca 1999 roku w Toruniu. Trzy lata później, 22 lutego 2002 roku, został on ogłoszony patronem polskiego harcerstwa. Jego życie i męczeńska śmierć stanowią wzór służby Bogu, Ojczyźnie i bliźnim dla kolejnych pokoleń harcerzy.
Senat w swojej uchwale wyraził nadzieję, że postać bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego będzie nadal inspirować młodych ludzi w podejmowaniu wyzwań i trudnych decyzji życiowych, zgodnie z wartościami harcerskimi i chrześcijańskimi.
